Olmuyor ne zaman odam sessiz olsa kafamda ki sesler susmuyor. Deliriyorum diyorum ama o kadar basit değil varoluşsal kriz desem onun eşiğini de atladim fazla hissettirmiyor bir dost gibi selam veriyor hatirlatacaklarini hayirlatiyor gidiyor . Çok karamsarım galiba anti depresan desen onlarda oyalıyor uyusturucu zevk verir ama gerçeği merak eden birisi için işleri daha da bok ediyor. Dünyayı değiştirecek gibi hissedip daha corabımı degisitirecek gücü bulamıyor gibiyim. Bu sistem fazla korkunç bir ergen gibi bunlari dile getirdim ama ergenlik olsun olmasin içimde tutmaktan daha iyi ... Bir çok insan gibi hissediyorum belki ben korkularimi zayifliklarimi zihnimin disindaki dünyada silah olarak kullanıyorum. Fazla eleştriyorum filmleri resimleri müzikleri insanları zayıflıkları sanki bir programdaki hataları yakalamak gibi hatalı bir kodun çalışmadığı sistemde bazen insanlığın da bügünlük bu kadar yeter iyi geceler bana bu saatte bu yazıyı yazdıran melatonine ve düşük serotonin hormonlarina teşekkürü bir borç bilirim.
Ara